Ongewild naakt in de sauna. Of hoe het vooral niet moet.

De jacht openen op de perfecte jurk. En een nieuwe blazer, waarom niet? Rondhangen in gezellige koffie- en chocoladebars. Het nachtleven in trekken in de hoop dat ik na nog wat meer oefenen eindelijk iets harder ga kunnen genieten van een lekkere cocktail of een goed glas wijn, in plaats van completely hooked te blijven aan Kidibul bij menig feestelijke aangelegenheid. Zo zagen mijn weekends er ongeveer uit de voorbije jaren.

Sinds ik samenwoon met mijn zwemmer, is het iets minder Sex and the City. Maar wel nog altijd een hele leuke City. Het shoppen spitst zich nu vooral toe op de Carrefours, Colruyts en Albert Heijns van deze wereld. Ik word er nog net niet met de rode loper ontvangen, want die massa’s vers fruit en groenten leveren hen flink wat winstmarges op. En mij een financiële en culinaire kater.

7000 calorieën per dag. Dat kruipt niet in een mens z’n koude kleren. Gelukkig moet ik dat niet allemaal naar binnen spelen. Al doe ik met m’n taartenverslaving flink m’n best. Maar we wijken af. 7000 calorieën per dag eet ie. Verdeeld over 6 maaltijden. Wetende dat onze planning door de week bomvol zit, hij op tijd zijn laatste maaltijd moet gegeten hebben om snel richting bed te kunnen aangezien de wekker elke dag om 5u20 gaat, kan je je wel voorstellen dat ik in het weekend best al zo veel mogelijk voorbereidend culinair werk doe. Terwijl hij op zaterdag nog 2 trainingen en een kinésessie af te werken heeft, probeer ik dan ook zo veel mogelijk in de keuken te vertoeven. 5 lasagnes maken? Belachelijk veel ovenschotels? 25 rolletjes witloof in hesp? Pastagerechten? En een twintigtal liter soep? Check, check, triple check!

Vrije weekends kennen we niet echt, en dus besloten we enkele weken geleden een welnessuitje te plannen, nu het nog kon. Pieter onderging recent een longoperatie en afgelopen weekend was z’n laatste revalidatieweekend. Hét moment dus om nog eens even te genieten samen. Ik kan je verzekeren: daar kijk je naar uit. Zeker wanneer die welnessbons die we kregen bij onze housewarming, al maanden naar ons lagen te lonken.

Zondag was het dan eindelijk zover. Na die nacht een leuk trouwfeest te hebben bijgewoond aan de kust, gelogeerd te hebben in een superfijn hotel (daarover meer in de volgende blog) en een deugddoende ochtendwandeling gedaan te hebben aan onze gezellige kust, reden we richting het welnesscomplex. We hadden er zin in. Een lange massage, hammams, zoutscrubs, rustige Japanse, Arabische en Finse sauna’s, opgietsessies, infraroodcabines,… Wat wil een mens nog meer?

KLEREN. Dàt wil een mens nog meer. “Gebruik van thermen gebeurt naakt, behalve op woensdag. Dan is het badpakdag.”, las ik onderweg in de wagen. Het was ZONDAG.

Ik ben altijd tot in de puntjes voorbereid. Altijd. Buiten dat weekend. Voor 1 keer wou ik niet te veel stressen en alles even loslaten. Dat bij dat laatste ook m’n kleren hoorden, daarop had ik echter niet gerekend.

“Ik heb net in de wagen gelezen dat dit een naaktcomplex is. Is dat écht zo?”, probeerde ik nog schattig aan het onthaal. Vriendelijk verzekerde de vrouw me dat het niet gelogen was, en dat er echt geen badpakkengedeelte was. Kill me here and now.

Terugrijden was geen optie. We hadden uitgekeken naar dit uitje en hunkerden naar die massage. Na even enkele tips te aanhoren over hoe ik het het best kon aanpakken daar binnen in de naakte jungle, trokken we richting de kleedruimtes. Ontkleedruimtes is echter een beter woord. Want zo prachtig als het (ont)kleedgedeelte was, zo weinig deuren stonden er. Als we mekaar straks toch allemaal naakt zien, waarom hier dan al niet? Wel, omdat niemand hoeft te zien welke lingerie ik draag, daarom.

De badjas werd strak aangespannen, maar even later had ik het al vlaggen. Vooraleer we één van de sauna’s in mochten, moest er gedoucht worden. Wat ik absoluut begrijp, daar niet van. Dat ik daar gezellig naakt onder de douche moest gaan staan met een zestigplusser en zijn wiebelende lid, daar was ik echter minder tuk op.

Daarna werd het er niet beter op. Ik was zo ongeveer de enige die moeite deed zich tussen de verschillende saunasessies in, te bedekken. Zelfs binnen hield ik het netjes. Maar ik was in de minderheid. Zowat iedereen leek allergisch te zijn aan zijn of haar badjas, want die werd al snel naar de eerste de beste kapstok verbannen om daar voor eeuwig te blijven hangen. Net wanneer ik een beetje begon te wennen aan de naakte lichamen die zich van de ene naar de andere ruimte begaven, besloten we naar de opgietsessie in de Finse sauna te gaan. Om de één of andere reden moesten we als een bende schoolkinderen buiten blijven wachten bij de juf, die de deur pas zou opendoen om klokslag 16 uur. Niet om 15u50, niet om 15u58. 16 uur. De andere wachtenden leken er wel elke week over de vloer te komen want zij kenden het ritueel reeds én babbelden er gezellig op los. Zonder ook naar enige moeite te doen zich te bedekken. Dat het buiten amper 7 graden was, leek hen niet te deren. Hun lid had er wel last van, aan de grootte van menig tussenbeenhangsel te zien.

En maar praten, praten, praten. M’n sociale wederhelft kreeg 2 keer een por van me in z’n zij. NIET socializen met mensen die ons binnen enkele minuten naakt zien. Dit is geen friend material.

Lag het nu aan de loomheid te wijten aan de temperatuur die de 100 ° overschreed daarbinnen, of begon ik er gewoon aan te wennen? Feit is dat ik het even kon loslaten eens de opgietsessie begonnen was. Na 10 minuten stond er een korte adempauze op het programma, alvorens met de tweede sessie te starten. En toen gebeurde het…

Een druiper.
Een voorvochtsliertje tot aan z’n knieën.
En een blik die boekdelen sprak.
Snel maakte hij zich uit de voeten. We hebben hem bij de tweede sessie niet meer teruggezien.

Amper bekomen van wat ik gezien had, stonden er ineens 5 mannen op rij voor me. En willen of niet, je blikt komt er uiteindelijk toch op terecht. Nog nooit in m’n leven heb ik zo’n vreemde eikels gezien. En dan doel ik niet op hun onsympathieke zelves. Eentje was een eikel pur sang. Jawel, een rood-paars exemplaar volgepompt met bloed. Eentje bestond enkel uit eikel, zonder iets anders. En de andere 3? Ik bespaar jullie – en mezelf – de details. Er staat hier nog een lekker dessert in de ijskast, en ik zou m’n eetlust niet opnieuw bedorven willen zien.

Of ik dit nog eens opnieuw zal doen? Gek genoeg eigenlijk wel. Ik wist me de hele dag best goed te bedekken, zonder me in bochten te moeten wringen. De sauna’s, massage en infraroodsessies waren heerlijk. En het gevoel er even tussenuit te zijn is onbetaalbaar. Maar volgende keer dan wel graag zonder voorvochtsliertjes, bloedworsten en eikels à volonté.